Kleintjes, olie's, eentjes, bonken, reuzenbonken oftewel: knikkers! Iedereen kent ze wel. Denk je eens in...je hebt 100 van die mooie ronde glazen bolletjes die je de hele dag bij je moet houden terwijl je al je dagelijkse werkzaamheden uitvoert zoals werken, koken, wassen, kids van school halen, boodschappen doen, etcetera. Super leuk! máár je mag ze niet laten vallen! Oké, makkelijk!, hoor ik je denken, dan stop je ze toch gewoon in zo'n mooie door je moeder gebreide knikkerzak (oud zeer)! Voor degenen met zo'n mooie knikkerzak is deze challenge ook (bijna) geen probleem. Zij hoeven immers alleen die zak bij zich te houden. Dit zijn de mensen zónder ADHD. Degenen mét ADHD hebben geen zak. Misschien hebben ze die niet omdat ze deze vergeten zijn of omdat zij überhaupt nooit een zak van hun ouders hebben meegekregen. Zij houden de 100 knikkers in hun handen en terwijl zij hun best doen om geen knikkers te laten vallen, worden ze afgeleid van al die mooie glazen glimmende bolletjes die in hun handen liggen. Met de handen vol knikkers doen ze dezelfde taken als ieder ander. Tijdens deze taken laten ze regelmatig knikkers vallen, rennen zij knikkers achterna, raken zij daardoor afgeleid van de taak waar ze mee bezig waren én komen zij tijdens het achterna rennen van de knikkers nieuwe interessante dingen tegen. Wanneer alle knikkers weer compleet zijn, gaan zij verder met de taak waar ze mee bezig waren.
Je kunt je vast voorstellen dat iemand met ADHD langer over diezelfde taak doet dan iemand zonder ADHD (ze zijn immers knikkers zoeken). Dit wordt door sommigen als een beperking gezien. Máár je kunt het ook anders bekijken: iemand met ADHD innoveert constant om de beste oplossing te vinden voor haar knikker challenge wat haar een kéi maakt in het bedenken van creatieve oplossingen. Bovendien ziet zij tijdens het achterna rennen van de knikkers dingen die andere mensen niet eens opvallen. Wie kruipt er immers op zn knieën door de gang en kijkt onder die boekenkast waar iedereen altijd langs loopt? Wie rent er die trap af richting die donkere ruimte waar iedereen eigenlijk altijd een beetje bang voor is? De verminderde remfunctie, de impulsiviteit en de onverschrokkenheid van mensen met ADHD, kunnen tijdens dit soort momenten waardevolle ontdekkingen opleveren en kunnen voor nieuwe inzichten zorgen.
Wat ik met deze metafoor duidelijk wil maken, is dat mensen met ADHD anders zijn dan mensen zonder ADHD. Niet minder, niet vreemd, niet lastig of vermoeiend, maar anders. Wanneer je verwacht dat iemand met ADHD dezelfde taken met dezelfde kwaliteit en snelheid als iemand zonder ADHD moet kunnen uitvoeren, dan doe je geen recht aan de kwaliteiten van die persoon met ADHD, wat zonde is!
Hier wordt jij als vriend(in), familie, collega, werkgever of wélke relatie je tot die persoon dan ook hebt namelijk niet beter van. Máár als je kunt zien waar de kracht van een persoon met ADHD ligt, dan kun je daar op een positieve manier 'gebruik' van maken wat een win-win situatie oplevert. Dus: ben jij die vriend, vriendin, kennis, leraar, werkgever van iemand met ADHD doe daar je voordeel mee en probeer het eens op deze manier te bekijken.
